Wysokiej jakości meble o wymiarach niestandardowych, odporne na wilgoć i wodoodporne płyty MDF

Z biegiem czasu termin „MDF” stał się ogólną nazwą dla każdej płyty pilśniowej przetwarzanej na sucho. MDF składa się zazwyczaj z 82% włókien drzewnych, 9% kleju z żywicy mocznikowo-formaldehydowej, 8% wody i 1% wosku parafinowego. Gęstość wynosi zwykle od 500 do 1000 kg/m3 (31 i 62 funtów/stopę sześcienną). Zakres gęstości i klasyfikacja jako płyta o małej gęstości, standardowej lub wysokiej gęstości jest myląca i myląca. Ważna jest gęstość płyty, oceniana w stosunku do gęstości włókna, z którego wykonano panel. Gruby panel MDF o gęstości 700-720 kg/m3 (44-45 funtów/stopę sześcienną) może być uważany za wysoką gęstość w przypadku paneli z włókien drzew iglastych, podczas gdy panel o tej samej gęstości wykonany z włókien drewna liściastego nie jest uważane za tak. Ewolucja różnych rodzajów płyt MDF była napędzana przez różne potrzeby w zakresie określonych zastosowań.

Podczas cięcia płyty MDF do powietrza uwalniana jest duża ilość cząsteczek kurzu. Respirator należy nosić, a materiał ciąć w kontrolowanym i wentylowanym środowisku. Uszczelnianie odsłoniętych krawędzi jest dobrą praktyką, aby ograniczyć emisje ze spoiw zawartych w tym materiale.

Żywice formaldehydowe są powszechnie stosowane do wiązania włókien w MDF, a testy konsekwentnie wykazały, że produkty MDF przez co najmniej kilka miesięcy po wytworzeniu emitują wolny formaldehyd i inne lotne związki organiczne, które stanowią zagrożenie dla zdrowia w stężeniach uważanych za niebezpieczne. zawsze powoli uwalniane z krawędzi i powierzchni płyty MDF. Podczas malowania, dobrą praktyką jest powlekanie wszystkich stron gotowego elementu w celu uszczelnienia wolnego formaldehydu. Jako wykończenia mogą być stosowane woskowe i olejne wykończenia, ale są one mniej skuteczne w uszczelnianiu wolnego formaldehydu.

To, czy te ciągłe emisje formaldehydu osiągną szkodliwe poziomy w rzeczywistych środowiskach, nie jest jeszcze w pełni określone. Głównym problemem są branże wykorzystujące formaldehyd. Już w 1987 roku amerykańska EPA sklasyfikowała go jako „prawdopodobny czynnik rakotwórczy u ludzi”, a po dalszych badaniach Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem WHO (IARC) w 1995 roku również sklasyfikowała go jako „prawdopodobny czynnik rakotwórczy u ludzi”. Dalsze informacje i ocena wszystkich znanych danych doprowadziły IARC do przeklasyfikowania formaldehydu jako „znanego ludzkiego czynnika rakotwórczego” związanego z rakiem zatok przynosowych i rakiem nosogardzieli oraz prawdopodobnie z białaczką w czerwcu 2004 r.

Zgodnie z normami emisji International Composite Board, stosowane są trzy europejskie klasy formaldehydu, E0, E1 i E2, w oparciu o pomiary poziomów emisji formaldehydu. Na przykład E0 jest klasyfikowany jako zawierający mniej niż 3 mg formaldehydu na każde 100 g kleju stosowanego w produkcji płyt wiórowych i sklejki. E1 i E2 są sklasyfikowane jako mające odpowiednio 9 i 30 g formaldehydu na 100 g kleju. Na całym świecie istnieją różne schematy certyfikacji i oznakowania dla takich produktów, które mogą jednoznacznie uwalniać formaldehyd, takie jak kalifornijska Rada ds. Zasobów Powietrza.